در کارائیب، کریسمس بدون کیک سیاه نیست

قرار دادن یک تکه کیک سیاه مانند خوردن یک تکه از تاریخ استعماری کارائیب است. در قرن‌های هفدهم و هجدهم، بیش از ده‌ها جزیره کارائیب بخشی از هند غربی بریتانیا بودند، یک پایگاه استعماری که بر پایه یک صنعت سودآور شکر ساخته شده بود که توسط نیروی کار برده آفریقایی کار می‌کرد.

زندگی در مزرعه قند وحشیانه و بی رحمانه بود. برای سرکوب شورش و رهایی از فشارهای اجتماعی، صاحبان مزارع جیره‌های قوی رم که از تخمیر آب شیرین فشرده شده از نیشکر تهیه می‌شود.

در کریسمس، سال نو و عید پاک، رام آزادانه جاری می‌شد و آیین‌های تغییر نقش، از جمله مبادله موقت «ارباب» و «برده» انجام می‌شد. در طول حداقل دو مورد از این تعطیلات، کارگران برده تصمیم گرفتند که به نقش مظلوم اصلی خود بازنگردند. شورش بردگان باربادوس در سال 1816 در طول عید پاک و شورش بردگان جامائیکا در 1831-1832 رخ داد (همچنین به عنوان جنگ باپتیست) در کریسمس آغاز شد.

انگلیسی ها سنت پودینگ آلو انگلیسی را معرفی کردند که اغلب آغشته به براندی برای حفظ آنها در سفرهای دریایی طولانی. اما در کارائیب، براندی با رام موجود جایگزین شد.

گوچر می‌گوید: «کیک سیاه خود چیزی بین پودینگ آلو انگلیسی و کیک پوندی توصیف شده است، اما خیلی بیشتر از این است.

ماده اصلی کیک سیاه (در کنار رام) یک شربت جت سیاه به نام “براونینگ” است که از شکر سوخته شبیه ملاس تهیه می شود. این یکی از اصلی‌ترین غذاهای کارائیب است که هم به غذاهای خوش طعمی مانند مرغ و هم به دسرها شیرینی و عمق می‌بخشد. در کیک سیاه، قهوه ای شدن ستاره است.

گوچر می‌گوید: «این به کیک طعم کاراملی تقریباً تلخی می‌دهد و این طعم تیره‌تر و ظریف‌تر چیزی است که کیک سیاه را منحصر به فرد می‌کند.» “طعم آن بسیار بیشتر شبیه کیک شکلاتی مرطوب است در مقایسه با کیک میوه.”