خالکوبی: داستانی از عزت نفس گفتن؟

خالکوبی‌ها به قدری عادی و عملاً عادی شده‌اند که برای اینکه این روزها واقعاً تند تلقی شوند، باید واقعاً جوهر کنید.

آن دلفین روی گوساله شما؟ گل رز روی تیغه شانه شما؟ آن سیم خاردار به ظاهر سخت اطراف عضله دوسر شما؟

بیا. هیچکس نمی‌خرد که شما آدم بدی هستید، اگر فقط همین باشد.

جری کخ، جامعه شناس در تگزاس Tech که در میان تخصص های دیگر، تحصیل در هنر بدن، حرفه ای را ایجاد کرده است، می گوید: «یک یا دو خالکوبی واقعاً تفاوت زیادی با تغییر مدل موی شما ندارد. “بعد از چهارم یا پنجم یا بیشتر – شما در مورد افرادی صحبت می کنید که علاقه مند یا کلکسیونر هستند و واقعاً هنر بدن را به عنوان یک تکه سازنده هویت خود دارند – پس با چیزهای دیگر مرتبط است.”

کخ و همکارانش برای بخش عمده ای از 15 سال به دنبال خالکوبی و سوراخ کردن بدن بوده اند. او دیده است که خالکوبی‌ها از ضد نظام بودن – فکر کنید دوچرخه‌سواران، زندانیان و تبه‌بازان را تهدید می‌کنند – به ظاهر شدن در کلاس‌ها و اتاق‌های هیئت مدیره رفته است. یک نظرسنجی 2012 هریس نشان داد که 21 درصد از بزرگسالان ایالات متحده حداقل یک خالکوبی داشتند. نظرسنجی های کخ نشان می دهد که حدود 15 تا 20 درصد از دانشجویان آمریکایی حداقل یک خالکوبی دارند.

محققان – همکاران Koch و Texas Tech آلدن رابرتز، میرنا آرمسترانگ و دونا اوون – اخیراً یک مطالعه در مورد خالکوبی، جنسیت و رفاه. در نسخه 28 اوت مجله علوم اجتماعی منتشر شده است. این تیم نزدیک به 2400 پاسخ‌دهنده (59 درصد زن) را در 6 دانشگاه مختلف جغرافیایی در ایالات متحده مورد بررسی قرار دادند و آنها به نتایج شگفت‌انگیزی و تا حدودی غافلگیرکننده در مورد دنیای همیشه در حال تغییر هنر بدن و کسانی که در آن هستند رسیدند. .

برترین‌ها در میان یافته‌های آنها: زنان با چهار خالکوبی یا بیشتر نسبت به شرکت‌کنندگان زن با کمتر یا بدون خالکوبی، درجات بالاتری از عزت نفس (40.0، در مقیاس 10-50) نشان دادند.

با این حال، همین زنان، در یکی از یافته‌های گیج‌کننده‌تر مقاله، اقدام به خودکشی را تقریباً چهار برابر بیشتر از زنان بدون خالکوبی گزارش کردند.

کوچ می‌گوید: «ما حدس می‌زنیم که ارتباطی وجود دارد، که کسب هنر بدن تا آن مرحله ممکن است تلاشی برای نوعی بازسازی عاطفی باشد. “آنها از هنر بدن برای بهبودی استفاده می کنند، به همان روشی که بازماندگان سرطان سینه پس از از دست دادن بدن خود را خالکوبی می کنند.”

برای این دانشجویان دختر کالج (82 درصد از آنها 18 تا 20 سال سن داشتند)، خالکوبی لزوماً راهی برای خودنمایی یا تندخویی نیست. درعوض، ممکن است به عنوان راهی برای جبران خسارت فیزیکی یا عاطفی عمل کنند.

کوخ می‌گوید که همه اینها حدس و گمان است و تا زمانی که تحقیقات بیشتری برای حمایت از آن انجام نشود، در برابر چالش‌های علمی قرار نخواهد گرفت. اما، شاید، این زنان از طریق خالکوبی های خود به دنیا می گویند که چه کسی مسئول است.

کوچ می‌گوید: «من گمان می‌کنم دلیل اینکه مردم به دنبال اقدام به خودکشی می‌شوند این است که آنها این ایده را دریافت می‌کنند که آن‌هایی که هستند ارزش زندگی را ندارند، و وقتی از آن جان سالم به در بردند، شاید می‌گویند: هی، من لیاقتش را دارم، و اینم دلیلش اینه که خودم رو زینت می‌کنم، شاید به شکلی دراماتیک، فقط برای اینکه مطمئن بشی که من هستم.»